#7 mefedron (4-MMC)

Mefedron to stosunkowo nowa substancja odurzająca. Powstał w wyniku poszukiwań legalnego substytutu MDMA. Szkodliwość 4-MMC jest zumełnie nieznana- brak jakichkolwiek badań na ten temat. pomimo wielomiesięcznego legalnego statusu brak jakichkolwiek informacji na ten temat w polskich mediach. Media anglojęzyczne informowały o przypadkach zgonów, za które obwiniano mefedron. Jak się okazało już po brytyjskiej delegalizacji substancja nie miała wpływu na zgony. Podejrzewano mieszanie jej z innymi narkotykami.

Nazwa systematyczna: (RS)-1-(4-metylofenylo)-2-metyloaminopropan-1-on
Wzór sumaryczny: C₁₁H₁₅NO
Masa molowa: 177,24 g/mol
Temperatura topnienia: 66,61 °C
Temperatura wrzenia: 269,51 °C
Wygląd: przezroczyste ciało krystaliczne


Stosowany jako stymulant i empatogen. Dostępny handlowo w postaci kryształków, proszku, tabletek lub kapsułek, zwykle jako chlorowodorek lub siarczan tej aminy. Efekty zażycia przypominają działanie amfetaminy lub ecstasy, ale także ze względu na krótszy czas działania są porównywane do kokainy. Metabolity mefedronu nie są neurotoksyczne. Do kilku dni po zażyciu w moczu i pocie utrzymuje się zapach mefedronu.

Efekty działania mefedronu:

• Euforia.
• Pobudzenie.
• Otwartość- empatia.
• Gonitwa mysli.
• Zmiany temperatury ciała.
• Podwyższone ciśnienie krwi i przyśpieszony oddech.
• Realistyczne sny.
• Rozszerzone źrenice.
• Potliwość.
• Gęsia skórka.

Skutki uboczne:

• Zaburzenia pamięci krótkotrwałej.
• Silne pragnienie przyjęcia kolejnej dawki.
• Drżenie rąk.
• Szczękościsk.
• Zawroty głowy.
• Ból przy aplikacji donosowej, czasami krwawienie.
• Halucynacje.
• Nudności.
• Urojenia i paranoja.

Od 25 sierpnia 2010 roku mefedron jest nielegalny w Polsce. Zaklasyfikowany został do grupy substancji psychotropowych I-P.

#6 LSD

:

LSD po raz pierwszy zsyntetyzował w 1938 Albert Hofmann. Na początku planowano wykorzystywać tę substancję w medycynie. Miała pobudzać układ krwionośny i oddechowy. Dopiero w trakcie dalszych badań poznano jego właściwości psychoaktywne. Stosowano go w psychiatrii w latach 40. i 50. XX wieku. LSD silnie związane było z ruchem hipisowskim i właśnie w latach świetności tego ruchu (lata 60. i 70. XX wieku) zyskało największą popularność. W latach 50. XX wieku CIA rozpoczęło projekt nazwany MKULTRA. W jego ramach testowano LSD na ludziach w różnych sytuacjach wywiadowczych i militarnych. Szczegółów tego programu nie ujawniono nigdy. Prof. David Nutt z Bristol University przeprowadził badania, według których substancja ta jest jedną z najmniej szkodliwych. 

Nomenklatura: Dietyloamid kwasu D-lizergowego
Wzór sumaryczny: C₂₀H₂₅N₃O
Masa molowa: 323,43 g/mol
Temperatura topnienia: 82°C

Jednorazowa dawka LSD waha się w przedziale od 100 do 500 µg – jest to mniej więcej jedna dziesiąta masy ziarenka piasku. Efekt progowy występuje już przy 20 µg. Maksymalne dawki przyjmowane przez ludzi to około 1 mg, jednak taka ilość może spowodować nasilenie nieprzyjemnych efektów fizycznych i psychicznych. Nie są znane przypadki uzależnienia ani fizycznego ani psychicznego od LSD. Silna tolerancja fizjologiczna przy codziennym zażywaniu LSD występuje po 2–3 dniach i utrzymuje się przez ok. 3 dni. Występuje też zjawisko tolerancji krzyżowej LSD z psylocybiną i meskaliną.

Wyjściową formą LSD jest czysty związek w postaci krystalicznego proszku. Taka forma LSD jest trudna w nielegalnej dystrybucji ze względu na konieczność odważania bardzo małych dawek. Najpopularniejszą formą dystrybucji LSD są kartoniki nasączone roztworem tej substancji. Produkowane są w arkuszach z tektury o grubości około 0,5 mm, które nasącza się roztworem LSD. Stężenie jest tak dobrane, aby na jednym znaczku znajdowała się jedna dawka (ok. 100-200 µg) LSD, aplikowana doustnie. Zazwyczaj arkusz opatrywany jest wzorem graficznym. Niektóre z nich stały się bardzo znane i doczekały kilkukrotnych wznowień. Rzadziej LSD bywa rozprowadzane także w formie małych tabletek (ang. microdot), plasterków żelatynowych, a także kapsułek z czystą solą LSD. Dawniej najpopularniejszą formą były kostki cukru nasączone roztworem.

różne wzory kartoników LSD

Działanie:

• Omamy wzrokowe, słuchowe i dotykowe.
• Zmiana poczucia kształtów i barw.
• Niewyraźne widzenie całości i silne widzenie kontrastów.
• Wyostrzenie słuchu.
• Poczucie "obcości" własnego ciała.
• Zmiany nastroju i euforia.
• Poczucie wolniejszego płynięcia czasu.
• Gonitwa myśli i zmniejszenie zdolności krytycznego sądu.
• Problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem.
• Zła ocena odległości oraz własnych możliwości.

Skutki uboczne:

• Zawroty głowy.
• Rozszerzenie źrenic.
• Suchość w ustach.
• Drżenie mięśniowe.
• Osłabienie i nudności.
• Kołatanie serca.
• Wzrost ciśnienia krwi.
• Bezsenność.
• Wymioty.
• "Bad trip"- stan charakteryzujący się między innymi: poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o przerażającej treści.

W Polsce LSD zaklasyfikowano jako nielegalną substancję z grupy psychotropowych I-P.

#5 kokaina

Kokainę pozyskuje się z liści krasnodrzewu pospolitego (koki). Roślina pierwotnie porastała tereny Andów w Ameryce Płd. Pierwsi działanie liści koki zauważyli indianie peruwiańscy. Używali jej w celu zwiększenia wytrzymałości podczas pieszych wypraw. W XVI wieku po raz pierwszy zakazano używania liści. Zrobili to Hiszpanie, którzy podbili tereny Peru. Indianie nie respektowali tego zakazu. Kokainę po raz pierwszy wyekstrahował Albert Niemann w 1860 roku. Po tym chlorowodorek kokainy zaczęto szeroko stosować w medycynie. Używano jej w różnych medykamentach, środkach przeciwbólowych czy nawet napojach. Do 1903 roku typowe opakowanie coca- coli zawierało około 60 mg kokainy. Entuzjastami tej substancji byli między innymi Zygmunt Freud, Artur Conan- Doyle, polarnik Ernest Shackleton. Została zakazana w większości państw po I wojnie światowej. 

krasnodrzew pospolity

Nomenklatura systematyczna: (1R,2R,3S,5S)-3-(benzoiloksy)-8-metylo-8-azabicyclo[3.2.1]oktano-2-karboksylan metylu

Wzór sumaryczny: C₁₇H₂₁NO₄

Masa molowa: 303,35 g/mol

Temperatura topnienia: 98 °C

Temperatura wrzenia: 187 °C

Wygląd: biały krystaliczny proszek


Postać i sposób zażywania kokainy wpływa na intensywność i czas efektów psychotropowych, a także na szybkość powstawania uzależnienia. Intensywność efektu zależy od ilości narkotyku, jaka dostała się z krwią do mózgu. Procent zaabsorbowanego narkotyku zależy również od przyjętej dawki. Im większa, tym większa część wywrze swoje działanie. Najpopularniejszymi sposobami wprowadzania tej substancji odurzającej są rzucie, wciąganie nosem lub ustami, wstrzykiwanie oraz palenie.

fajka, przez którą wdycha się dym z palonej kokainy (crack)

Działanie kokainy:

• Opóźnia objawy zmęczenia.
• Mniejsza potrzeba jedzenia i snu.
• Zaburzenie pracy serca.
• Rozszerzenie źrenic.
• Pobudzenie psychoruchowe.
• Wzrost ciśnienia krwi i przyspieszenie oddechu.
• Euforia.
• Poczucie siły i pewności siebie.
• Podniecenie seksualne.
• Przyspieszenie procesów myślowych.
• Zanik zdolności odczuwania przykrych zdarzeń.

Skutki uboczne zażywania kokainy:

• Niepokój i napięcie.
• Bezsenność.
• Załamanie nerwowe.
• Urojenia o nieprzyjemnej treści.
• Zaburzenia osobowości.
• Zniszczenie błony śluzowej.
• Drgawki.
• Może prowadzić nawet do zablokowania ośrodka oddechowego zlokalizowanego w mózgu.

W Polsce kokaina jest wpisana na liste substancji zakazanych. Zaklasyfikowano ją jako środek odurzający grupy I- N.