#4 Amfetamina

W 1887 roku w Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy uzyskano fenylopropanolaminę, pochodną amfetaminy. W 1910 dwóch amerykańskich naukowców opisało amfetaminę jako substancję pobudzającą ośrodkowy układ nerwowy. W ciągu kilku lat powstał szereg związków o podobnym działaniu. W roku 1927 uzyskano siarczan amfetaminy, który po niecałych 6 latach trafił do masowej produkcji. Amfetamina została zsyntetyzowana w latach 30. w USA, a podczas II wojny światowej była powszechnie stosowaną substancją przez wojska wszystkich większych armii, pozwalając żołnierzom pozostać czujnym w okopach. Amfetamina była w Stanach Zjednoczonych legalnym lekiem, który można było kupić bez recepty, aż do końca lat 60. XX wieku. Stosowali ją masowo m.in. kierowcy ciężarówek, jednak liczne przypadki śmierci z wyczerpania i powodowanie przez nich wypadków pod wpływem tego leku spowodowały, że amerykańska Agencja Żywności i Leków zdecydowała się zakazać sprzedaży amfetaminy bez recepty i zaliczyła ją do zabronionych środków pobudzających. Obecnie lek ten jest jeszcze czasami stosowany przy leczeniu głębokich depresji i śpiączek, jest on jednak zastępowany przez bezpieczniejsze w użyciu leki antydepresyjne nowej generacji, jak na przykład fluoksetyna. popularność amfetaminy wzrosła dopiero w latach 80. i 90. Było to związane z modą na kulturę rave. Podczas kilkudniowych imprez techno występowało zapotrzebowanie na substancję ukrywającą zmęczenie i pozwalającą na ogromny wysiłek podczas tańca przy kilkudziesięciogodzinnym braku snu.

Nomenklatura systematyczna: 1-fenylopropano-2-azan
1-fenylopropano-2-amina
1-fenylopropylo-2-amina

Wzór sumaryczny: C₉H₁₃N

Masa molowa: 135,21 g/mol

Temperatura topnienia: 27 °C

Temperatura wrzenia: 203 °C 

Amfetamina to bezwonny proszek o cierpko- gorzkim smaku. Może występować w różnych kolorach, od białego do ceglastoczerwonego. Występuje także w postaci tabletek lub przezroczystych kryształków. W zależności od spożytej dawki efekty działania trwają 2- 3 godziny.

Amfetamina i metamfetamina przyjmowane są drogą pokarmową, dożylnie, palone, wdychane przez nos. Zależnie od drogi przyjęcia ich działanie wykazuje pewne różnice. Na przykład przy podaniu dożylnym lub paleniu w ciągu 5–15 sekund występuje tzw. kop czyli krótkotrwały okres niezwykle intensywnej euforii. Podanie doustne i donosowe wywołuje euforię o słabszym nasileniu, tzw. high. Trwa ona 3-5 minut po przyjęciu przez śluzówki nosa, a ok. 20 minut po przyjęciu doustnym.

najpopularniejszy sposób wprowadzania amfetaminy do organizmu

Amfetamina wywołuje:

• Silne pobudzenie psychomotoryczne.
• Brak łaknienia.
• Jadłowstręt.
• Zwiększenie wydolności organizmu.
• Polepszona koncentracja.
• Przypływ energii.
• Brak lęku.
• Euforia.
• Silnie zwiększone poczucie pewności siebie.
• Drażliwość i agresywność.
• Przymglona świadomość.
• Formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze).

 Skutki uboczne:

• Rozszerzone źrenice.
• Przyspieszona akcja serca i szybki oddech.
• Podwyższone ciśnienie krwi.
• Problemy z erekcją.
• Wypłukanie witamin z organizmu.
• Zwiększone wydalanie moczu, może powodować odwodnienie.
• Suchość w ustach.
• Uszkodzenie szkliwa zębów.
• wahania nastroju.

Po odstawieniu amfetaminy występuje tzw. zejście lub zjazd. Objawy abstynencyjne u użytkowników:

• Przygnębienie.
• Zmęczenie.
• Apatia.
• Wewnętrzny niepokój.
• Senność.
• Bóle głowy.
• Obniżone napięcie mięśniowe.
• Wzmożone łaknienie. 

Objawy te wystepują aż do pełnego wydalenia substancji z organizmu.