Koniec I sezonu!

#12 fentanyl

To organiczny związek chemiczny, pochodna piperydyny; syntetyczny środek przeciwbólowy i anestezjologiczny. Jest agonistą receptorów opioidowych. Pobudza wytwarzanie serotoniny, zmniejsza stężenie endorfinw osoczu. Ma bezpośredni wpływ na ośrodkowy układ nerwowy. Działa ok. 100 razy silniej niż morfina, co wynika z lepszej rozpuszczalności w tłuszczach i łatwiejszego przenikania przez barierę krew–mózg. Po raz pierwszy zsyntetyzowany w Belgii pod koniec lat 50. XX wieku, a wprowadzony do lecznictwa w latach 60.

Fentanyl jest bardzo silnym lekiem przeciwbólowym i anestezjologicznym z grupy agonistów receptorów opioidowych. Działa natychmiast po podaniu dożylnym, ale dosyć krótko (20-30 minut), natomiast przy podaniu doustnym działanie rozpoczyna się po około 30-60 minutach i utrzymuje się do 6 godzin. W małych dawkach wywołuje efekty podobne do innych opioidów: znieczulenie, senność, zanik lęku. Duże dawki stosowane w anestezjologii (najczęściej podawane pacjentom przed zabiegami operacyjnymi) wywołują silne objawy ze strony układu nerwowego.

Występują przede wszystkim:

·         halucynacje wzrokowe

·         omamy czuciowe

·         silne złudzenia przestrzenne związane z zanikaniem impulsów nerwowych

·         zanik lęku

·         znieczulenie fizyczno-psychiczne

·         odmienne stany świadomości związane z zaburzeniami pracy mózgu (zwłaszcza podwzgórza).

Działanie przeciwbólowe fentanylu jest związane z odcięciem pacjenta od świata zewnętrznego i skupienie jego uwagi na odbiorze sygnałów z podświadomości, przy czym występuje tzw. sen na jawie. Lek ma niewielki wpływ na układ krążenia. Wykazuje wszystkie typowe dla opioidów działania ośrodkowe. Przy zanikaniu jego działania można odczuwać stany rozdrażnienia, lęku oraz paranoi psychotycznej objawiającej się urojeniami.

Po przedawkowaniu fentanyl powoduje zgon przez depresję układu oddechowego (uduszenie). Dokładne dawki graniczne fentanylu powodujące śpiączkę oraz śmierć nie są obecnie znane.

Fentanyl (i jego pochodne) jest produkowany, na niewielką skalę, nielegalnie i używany jest jako substytut heroiny. Powoduje błogostan, znieczulenie, przyjemne otępienie, rozluźnienie mięśni, rozleniwienie, senność, delikatną euforię, poza tym posiada charakterystyczne dla innych opioidów działanie powodujące odsunięcie wszelkich problemów, uczucie że zło zniknęło. Sny w trakcie odurzenia fentanylem są niezwykle realistyczne, w niektórych przypadkach są to sny świadome. Właściwości te sprawiają, że jest to niezwykle silnie uzależniająca substancja, która może powodować uzależnienie fizjologiczne.

W celach rekreacyjnych fentanyl przeważnie jest palony, wstrzykiwany lub zażywany doustnie (wchłania się przez błony śluzowe jamy ustnej). Związek ten ma niską temperaturę parowania, około 40 °C. Rozprowadzany jest w formie proszku i roztworu, który podgrzewa się, nie dotykając go ogniem, i wdycha opary (ten sposób zażywania niesie za sobą najmniejsze ryzyko śmierci).

Fentanyl jest niezwykle niebezpiecznym narkotykiem ze względu na ograniczoną możliwość dawkowania. W większych dawkach powoduje senność nie do pokonania oraz wymioty. Przedawkowanie go powoduje depresję ośrodka oddechowego, co prowadzi do śmierci w mechanizmie uduszenia.

Dawkowanie rekreacyjne w dużej mierze zależy od tolerancji (która rośnie w bardzo szybkim tempie) oraz sposobu podania. Przy podaniu dożylnym zaczyna się od 0,2mg. Niektóre analogi fentanylu są legalnie dostępne w Polsce. 

Narkotyki XXI wieku?

Natrafiłem niedawno na artykuł, którym chciałbym się z wami podzielić. Nie nadążam już za nowościami na narkotykowym rynku. Szara strefa każdego dnia wprowadza do obrotu nowe substancje psychoaktywne, o których wcześniej nie słyszeliśmy. A może przyszłość środków odurzających nie wiąże się wcale z ich wprowadzaniem wewnątrz organizmu? Zachęcam do pozostawiania własnych opinii i przemyśleń.


Thync - elektroniczny neurostymulant. Tak wyglądają narkotyki XXI wieku?

#11 heroina

Jest to organiczny związek chemiczny, półsyntetyczny opioid (diacetylowana pochodna morfiny).  Po raz pierwszy została zsyntetyzowana w 1874. Wykazuje około 3–5 krotnie silniejsze działanie przeciwbólowe w przypadku podania dożylnego niż morfina, lecz krótsze. Dzięki grupom acetylowym heroina szybciej niż morfina przechodzi przez barierę krew-mózg. W mózgu jest enzymatycznie metabolizowana do aktywnych terapeutycznie metabolitów: 6-mono-acetylo-morfiny (6-MAM) i morfiny, stąd można spotkać się w stosunku do heroiny z określeniem proleku. Jest bardzo silnym środkiem narkotycznym, który powoduje euforię i błogą apatię. Prowadzi u stosujących ją osób do rozwinięcia się uzależnienia psychicznego i fizycznego. Może być stosowana dożylnie, donosowo w postaci tabaczki lub palona (wdychanie oparów podgrzewanej heroiny). Ostatnia droga podania do ustroju nazywa się chasing the dragon i jest popularna w krajach azjatyckich. W niektórych krajach (Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i Holandii) farmaceutyczna postać heroiny jest stosowana w leczeniu osób silnie od niej uzależnionych i nie reagujących na zastępczą terapię metadonem. W Wielkiej Brytanii heroina (diamorfina) w postaci chlorowodorku, pod nazwą handlową Diagesil®, znajduje się w rejestrze dostępnych leków. Głównym wskazaniem do jej stosowania jest przewlekły ból u pacjentów będących w stanie agonalnym. W Polsce heroina nie jest stosowana w lecznictwie.

Heroina została odkryta przez brytyjskiego chemika – C.R. Aldera Wrighta w 1874 roku. Alder Wright eksperymentował z morfiną łącząc ją z różnymi kwasami w laboratorium znajdującym się w Medycznej Szkole Szpitala St. Mary w Londynie. Podczas gotowania bezwodnego alkaloidu morfiny z bezwodnikiem octowym na piecyku, otrzymał po kilku godzinach najsilniejszą acetylową pochodną morfiny – diacetylomorfinę. Po raz pierwszy w laboratorium firmy Bayer zsyntetyzowano heroinę w 1897. Dokonał tego Felix Hoffmann – odkrywca aspiryny oraz reakcji chemicznej pozwalającej produkować ją na skalę przemysłową, podwładny Dresera – w 14 dni po zsyntezowaniu kwasu acetylosalicylowego. Sam Dreser uparcie twierdził, że heroina była wynalazkiem firmy Bayer, a nie Aldera Wrighta. Dreser przetestował nową substancję na zwierzętach oraz współpracownikach i samym sobie. Wszyscy czuli się po jej zażyciu, jak to określili heroicznie (niem. heroisch), stąd wzięła też swój początek nazwa nadana substancji przez pracowników koncernu Bayer.

W postaci czystej heroina jest białą, sypką, bezwonną substancją o gorzkim smaku i temperaturze topnienia 173 °C. Zaliczana jest do grupy depresantów. Heroinę otrzymuje się poprzez acetylację morfiny, którą z kolei wyodrębnia się z opium – mleczka makowego, bądź z suszonej słomy makowej (makówka + ok. 15 cm łodygi), pochodzących z maku lekarskiego (Papaver somniferum). Heroina na czarnym rynku występuje w kilku formach:

• brown sugar – tania, zanieczyszczona odmiana heroiny w postaci zbrylonego proszku lub grudek o kolorze od beżowego do szaro-brązowego;
• kompot – tania "polska heroina" wytwarzana ze słomy makowej;
• "czysta heroina" – droga, wysoko przetworzona substancja o kolorze białym, do lekko beżowego o dużej zawartości heroiny.

Do próbek z heroiną, dostępnych nielegalnie, dodawane są inne substancje w celu zwiększenia zysku ze sprzedaży. Domieszki oraz zanieczyszczenia wpływają na kolor ulicznej heroiny (od białego do ciemnobrązowego) oraz zmniejszają absorpcję przez błony śluzowe w przypadku wciągania heroiny przez nos. Zawartość czystej substancji w heroinie sprzedawanej na ulicy może wahać się od 2–3% (ekstremalnie niska zawartość) do 98% (ekstremalnie wysoka zawartość). Analiza heroiny w porcjach sprzedawanych przez dilerów na ulicy (najczęściej 100 miligramowe torebki) przeprowadzona przez FDA w 2005 wykazała zawartość czystej substancji wahającą się od 7,3 do 75%.

Heroina wykazuje następujące efekty działania na organizm ludzki:

• wpływa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy, w szczególności na ośrodek oddechowy
• znosi odczuwanie bólu
• wywołuje euforię, senność, błogą apatię, wprowadza w błogostan i stan niewrażliwości na przykre doznania
• zwęża źrenice do wielkości główki szpilki
• spowalnia perystaltykę żołądka i jelit
• kurczy zwieracze
• działa antydiuretycznie

Działając bardzo silnie przeciwbólowo heroina może maskować rozwój choroby w organizmie, która może zostać zauważona dopiero w daleko zaawansowanym stadium. Heroina powoduje również zaburzenia w cyklu menstruacyjnym, aż do zaniku miesiączki włącznie. U noworodków kobiet, które stosują heroinę występuje zespół abstynencyjny.

W Polsce substancja została zaklasyfikowana jako środek odurzający grup I-N i IV-N

#10 morfina

Jest to organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów. Wchodzi w skład opium i jest jego najistotniejszym składnikiem psychoaktywnym. Została wyodrębniona w roku 1804 przez Friedricha Sertürnera. W stanie czystym jest białą substancją stałą, o gorzkim smaku, słabo rozpuszczalną w wodzie. Nazwa morfiny wywodzi się od imienia greckiego boga marzeń sennych – Morfeusza, ze względu na jej dawniej wykorzystywane nasenne właściwości. W starożytności i średniowieczu pito wywar z maku w celach narkotycznych oraz nasennych, między innymi dawano go małym dzieciom, aby były spokojniejsze i więcej spały.

Ma działanie narkotyczne (odurzające), przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, przeciwbiegunkowe, działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy (zalicza się do depresantów). Nadmierne dawki mogą prowadzić do śpiączki z depresją ośrodka oddechowego (niewydolność oddechowa). Kilkunastokrotne użycie morfiny prowadzi do uzależnienia fizycznego, uzależnienie psychiczne występuje znacznie szybciej. Powtarzanie dawek morfiny, podobnie jak innych leków opioidowych, powoduje powstawanie tolerancji na lek.

W medycynie używany jest chlorowodorek morfiny w formie tabletki oraz siarczan morfiny do iniekcji. Stosuje się podskórnie, domięśniowo i doustnie, rzadziej dożylnie i w postaci czopków doodbytniczych. Ze względu na krótki okres półtrwania dawki morfiny należy często podawać w celu utrzymania działania przeciwbólowego. Opracowano tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu leku, które zapewniają działanie przeciwbólowe do 12 godzin. Mimo iż istnieje wiele nowszych, syntetycznych leków o działaniu przeciwbólowym opioidów lub farmakologicznie odmiennych, morfina nadal jest stosowana w leczeniu bólu o pochodzeniu nowotworowym. Morfina była wykorzystywana na dużą skalę przez wojska walczące w II wojnie światowej

obraz La morfina Santiago Rusiñola

Przewlekłe nadużywanie morfiny może w ciągu długiego czasu, a nawet w ciągu lat, nie powodować poważniejszych następstw. Sprawność intelektualna może długi czas w ogóle nie wykazywać obniżenia. Otępienie pojawia się dopiero po wielu latach i tylko w najcięższych przypadkach. Natomiast na pierwszym planie występują zaburzenia charakterologiczne: osłabienie woli, rozleniwienie, zanik obowiązkowości i uczuciowości, spłycenie dążeń życiowych, zawężenie zainteresowań, które ześrodkowują się na pogoni za morfiną. Może wystąpić bradykardia, spadek ciśnienia tętniczego, zwiększenie napięcia zwieracza Oddiego, wymioty, nudności, zaparcia, zaburzenie sprawności psychicznej, trudności w oddawaniu moczu, objawy psychotyczne, nadmierna senność. W razie podawania zewnątrzoponowego morfina może powodować świąd skóry, zatrzymanie moczu, nudności i depresję oddechową. Lek może powodować uzależnienie. Minimalna dawka śmiertelna wynosi 200 mg, ale w przypadku nadwrażliwości – 60 mg może spowodować nagłą śmierć. W przypadku uzależnienia od narkotyków, 2–3 g/dzień są tolerowane.

Raport narkotykowy 2015

Witam. Zachęcam do zapoznania się z raportem Parlamentu Europejskiego na temat szacunkowych danych dotyczących używania narkotyków w Unii Europejskiej.


Raport narkotykowy 2015: heroina coraz mniej modna, marihuana nadal najpopularniejsza

#9 pseudoefedryna

Jest to pochodna fenyloetylaminy. Syntetyczny analog występującej naturalnie efedryny. Jest bardzo popularną substancją i powszechnie stosuje się ją w zapaleniach górnych dróg oddechowych w lekach bez recepty. Pseudoefedryna może być wyłącznym składnikiem terapeutycznym leku, lub w połączeniu z lekami przeciwhistaminowymi i przeciwbólowymi. Działa bezpośrednio na receptory znajdujące się w błonie śluzowej dróg oddechowych. Może być niezależnym lekiem albo dodatkiem do leków przeciwbólowych, przeciwhistaminowych, przeciwzapalnych.

przykłady leków bez recepty zawierających pseudoefedrynę

Pseudoefedryna rozszerza oskrzela, więc ułatwia oddychanie. Podana doustnie zmniejsza przekrwienie błony śluzowej nosa. Obkurcza naczynia krwionośne, przez co zmniejsza obrzęk śluzówki. Po przyjęciu leku, w ciągu 15-30 minut (wchłania się z przewodu pokarmowego) poprawia się drożność dróg oddechowych i łatwiej oczyszczają się zatoki i nos. Efekt działania pseudoefedryny utrzymuje się przez 3-4 godziny, a tej pochodzącej z leków o przedłużonym działaniu - nawet do 12 godzin. Pseudoefedryna może poprawiać sprawność narządu słuchu, np. wyrównać ciśnienie w uchu środkowym podczas lotu samolotem czy nurkowaniu. Niektórzy specjaliści sugerują, że bywa pomocna w zwalczaniu wysiłkowego nietrzymania moczu. Lek nie powoduje senności.

W preparatach bez recepty występuje pojedynczo lub w połączeniu z innymi lekami np. przeciwbólowymi (jak paracetamol,ibuprofen), przeciwhistaminowymi (jak cetyryzyna) i przeciwkaszlowymi (jak dekstrometorfan). Wchodzi w interakcje z innymi symapatykomimetykami, nasilając ich działanie oraz z trójpierściennymi lekami antydepresyjnymi i inhibitorami MAO, które potęgują jej działanie.

Do działań niepożądanych zalicza się pobudzenie, bóle głowy, nudności, drgawki, tachykardię, podwyższone ciśnienie tętnicze,udar mózgu.

#8 α- pirolidynopentiofenon (alfa PVP)

Jest to mało znana dotychczas substancja. Pojawiła się w obrocie dopiero na początku XXI wieku i nie zdobyła popularności, dlatego ciężko o niej znaleźć jakiekolwiek informacje.

Nazwa systematyczna: 1-fenylo-2-(1-pirolidynylo)-1-pentanon Wzór sumaryczny: C₁₅H₂₁NO Masa molowa: 231,33 g/mol
Wygląd: przezroczyste lub niebieskie ciało krystaliczne

przezroczyste kryształki alfa PVP

Zaleca się niskie dawkowanie tej substancji (około 20 mg na początek. Alfa PVP jest silnie uzależniającym środkiem, który jest analogiem MDPV.  Ma właściwości stymulujące. Przyjmuje się ją donosowo lub oralnie.

niebieskie kryształki alfa PVP

Efekty działania alfa PVP:

• Empatia.
• Silna nadpobudliwość ruchowa.
• Duża potrzeba rozmowy.
• Gonitwa myśli.
• Brak potrzeby snu.
• Brak potrzeby jedzenia.
• Rozszerzone źrenice.
• Silne zaburzenia pracy serca.
• Wzrost ciśnienia krwi.
• Bardzo mocne uczucie dyskomfortu przy tzw. zejściu.

W Polsce substancja ta nie została jeszcze prawnie sklasyfikowana.

#7 mefedron (4-MMC)

Mefedron to stosunkowo nowa substancja odurzająca. Powstał w wyniku poszukiwań legalnego substytutu MDMA. Szkodliwość 4-MMC jest zumełnie nieznana- brak jakichkolwiek badań na ten temat. pomimo wielomiesięcznego legalnego statusu brak jakichkolwiek informacji na ten temat w polskich mediach. Media anglojęzyczne informowały o przypadkach zgonów, za które obwiniano mefedron. Jak się okazało już po brytyjskiej delegalizacji substancja nie miała wpływu na zgony. Podejrzewano mieszanie jej z innymi narkotykami.

Nazwa systematyczna: (RS)-1-(4-metylofenylo)-2-metyloaminopropan-1-on
Wzór sumaryczny: C₁₁H₁₅NO
Masa molowa: 177,24 g/mol
Temperatura topnienia: 66,61 °C
Temperatura wrzenia: 269,51 °C
Wygląd: przezroczyste ciało krystaliczne


Stosowany jako stymulant i empatogen. Dostępny handlowo w postaci kryształków, proszku, tabletek lub kapsułek, zwykle jako chlorowodorek lub siarczan tej aminy. Efekty zażycia przypominają działanie amfetaminy lub ecstasy, ale także ze względu na krótszy czas działania są porównywane do kokainy. Metabolity mefedronu nie są neurotoksyczne. Do kilku dni po zażyciu w moczu i pocie utrzymuje się zapach mefedronu.

Efekty działania mefedronu:

• Euforia.
• Pobudzenie.
• Otwartość- empatia.
• Gonitwa mysli.
• Zmiany temperatury ciała.
• Podwyższone ciśnienie krwi i przyśpieszony oddech.
• Realistyczne sny.
• Rozszerzone źrenice.
• Potliwość.
• Gęsia skórka.

Skutki uboczne:

• Zaburzenia pamięci krótkotrwałej.
• Silne pragnienie przyjęcia kolejnej dawki.
• Drżenie rąk.
• Szczękościsk.
• Zawroty głowy.
• Ból przy aplikacji donosowej, czasami krwawienie.
• Halucynacje.
• Nudności.
• Urojenia i paranoja.

Od 25 sierpnia 2010 roku mefedron jest nielegalny w Polsce. Zaklasyfikowany został do grupy substancji psychotropowych I-P.

#6 LSD

:

LSD po raz pierwszy zsyntetyzował w 1938 Albert Hofmann. Na początku planowano wykorzystywać tę substancję w medycynie. Miała pobudzać układ krwionośny i oddechowy. Dopiero w trakcie dalszych badań poznano jego właściwości psychoaktywne. Stosowano go w psychiatrii w latach 40. i 50. XX wieku. LSD silnie związane było z ruchem hipisowskim i właśnie w latach świetności tego ruchu (lata 60. i 70. XX wieku) zyskało największą popularność. W latach 50. XX wieku CIA rozpoczęło projekt nazwany MKULTRA. W jego ramach testowano LSD na ludziach w różnych sytuacjach wywiadowczych i militarnych. Szczegółów tego programu nie ujawniono nigdy. Prof. David Nutt z Bristol University przeprowadził badania, według których substancja ta jest jedną z najmniej szkodliwych. 

Nomenklatura: Dietyloamid kwasu D-lizergowego
Wzór sumaryczny: C₂₀H₂₅N₃O
Masa molowa: 323,43 g/mol
Temperatura topnienia: 82°C

Jednorazowa dawka LSD waha się w przedziale od 100 do 500 µg – jest to mniej więcej jedna dziesiąta masy ziarenka piasku. Efekt progowy występuje już przy 20 µg. Maksymalne dawki przyjmowane przez ludzi to około 1 mg, jednak taka ilość może spowodować nasilenie nieprzyjemnych efektów fizycznych i psychicznych. Nie są znane przypadki uzależnienia ani fizycznego ani psychicznego od LSD. Silna tolerancja fizjologiczna przy codziennym zażywaniu LSD występuje po 2–3 dniach i utrzymuje się przez ok. 3 dni. Występuje też zjawisko tolerancji krzyżowej LSD z psylocybiną i meskaliną.

Wyjściową formą LSD jest czysty związek w postaci krystalicznego proszku. Taka forma LSD jest trudna w nielegalnej dystrybucji ze względu na konieczność odważania bardzo małych dawek. Najpopularniejszą formą dystrybucji LSD są kartoniki nasączone roztworem tej substancji. Produkowane są w arkuszach z tektury o grubości około 0,5 mm, które nasącza się roztworem LSD. Stężenie jest tak dobrane, aby na jednym znaczku znajdowała się jedna dawka (ok. 100-200 µg) LSD, aplikowana doustnie. Zazwyczaj arkusz opatrywany jest wzorem graficznym. Niektóre z nich stały się bardzo znane i doczekały kilkukrotnych wznowień. Rzadziej LSD bywa rozprowadzane także w formie małych tabletek (ang. microdot), plasterków żelatynowych, a także kapsułek z czystą solą LSD. Dawniej najpopularniejszą formą były kostki cukru nasączone roztworem.

różne wzory kartoników LSD

Działanie:

• Omamy wzrokowe, słuchowe i dotykowe.
• Zmiana poczucia kształtów i barw.
• Niewyraźne widzenie całości i silne widzenie kontrastów.
• Wyostrzenie słuchu.
• Poczucie "obcości" własnego ciała.
• Zmiany nastroju i euforia.
• Poczucie wolniejszego płynięcia czasu.
• Gonitwa myśli i zmniejszenie zdolności krytycznego sądu.
• Problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem.
• Zła ocena odległości oraz własnych możliwości.

Skutki uboczne:

• Zawroty głowy.
• Rozszerzenie źrenic.
• Suchość w ustach.
• Drżenie mięśniowe.
• Osłabienie i nudności.
• Kołatanie serca.
• Wzrost ciśnienia krwi.
• Bezsenność.
• Wymioty.
• "Bad trip"- stan charakteryzujący się między innymi: poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o przerażającej treści.

W Polsce LSD zaklasyfikowano jako nielegalną substancję z grupy psychotropowych I-P.

#5 kokaina

Kokainę pozyskuje się z liści krasnodrzewu pospolitego (koki). Roślina pierwotnie porastała tereny Andów w Ameryce Płd. Pierwsi działanie liści koki zauważyli indianie peruwiańscy. Używali jej w celu zwiększenia wytrzymałości podczas pieszych wypraw. W XVI wieku po raz pierwszy zakazano używania liści. Zrobili to Hiszpanie, którzy podbili tereny Peru. Indianie nie respektowali tego zakazu. Kokainę po raz pierwszy wyekstrahował Albert Niemann w 1860 roku. Po tym chlorowodorek kokainy zaczęto szeroko stosować w medycynie. Używano jej w różnych medykamentach, środkach przeciwbólowych czy nawet napojach. Do 1903 roku typowe opakowanie coca- coli zawierało około 60 mg kokainy. Entuzjastami tej substancji byli między innymi Zygmunt Freud, Artur Conan- Doyle, polarnik Ernest Shackleton. Została zakazana w większości państw po I wojnie światowej. 

krasnodrzew pospolity

Nomenklatura systematyczna: (1R,2R,3S,5S)-3-(benzoiloksy)-8-metylo-8-azabicyclo[3.2.1]oktano-2-karboksylan metylu

Wzór sumaryczny: C₁₇H₂₁NO₄

Masa molowa: 303,35 g/mol

Temperatura topnienia: 98 °C

Temperatura wrzenia: 187 °C

Wygląd: biały krystaliczny proszek


Postać i sposób zażywania kokainy wpływa na intensywność i czas efektów psychotropowych, a także na szybkość powstawania uzależnienia. Intensywność efektu zależy od ilości narkotyku, jaka dostała się z krwią do mózgu. Procent zaabsorbowanego narkotyku zależy również od przyjętej dawki. Im większa, tym większa część wywrze swoje działanie. Najpopularniejszymi sposobami wprowadzania tej substancji odurzającej są rzucie, wciąganie nosem lub ustami, wstrzykiwanie oraz palenie.

fajka, przez którą wdycha się dym z palonej kokainy (crack)

Działanie kokainy:

• Opóźnia objawy zmęczenia.
• Mniejsza potrzeba jedzenia i snu.
• Zaburzenie pracy serca.
• Rozszerzenie źrenic.
• Pobudzenie psychoruchowe.
• Wzrost ciśnienia krwi i przyspieszenie oddechu.
• Euforia.
• Poczucie siły i pewności siebie.
• Podniecenie seksualne.
• Przyspieszenie procesów myślowych.
• Zanik zdolności odczuwania przykrych zdarzeń.

Skutki uboczne zażywania kokainy:

• Niepokój i napięcie.
• Bezsenność.
• Załamanie nerwowe.
• Urojenia o nieprzyjemnej treści.
• Zaburzenia osobowości.
• Zniszczenie błony śluzowej.
• Drgawki.
• Może prowadzić nawet do zablokowania ośrodka oddechowego zlokalizowanego w mózgu.

W Polsce kokaina jest wpisana na liste substancji zakazanych. Zaklasyfikowano ją jako środek odurzający grupy I- N.

#4 Amfetamina

W 1887 roku w Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy uzyskano fenylopropanolaminę, pochodną amfetaminy. W 1910 dwóch amerykańskich naukowców opisało amfetaminę jako substancję pobudzającą ośrodkowy układ nerwowy. W ciągu kilku lat powstał szereg związków o podobnym działaniu. W roku 1927 uzyskano siarczan amfetaminy, który po niecałych 6 latach trafił do masowej produkcji. Amfetamina została zsyntetyzowana w latach 30. w USA, a podczas II wojny światowej była powszechnie stosowaną substancją przez wojska wszystkich większych armii, pozwalając żołnierzom pozostać czujnym w okopach. Amfetamina była w Stanach Zjednoczonych legalnym lekiem, który można było kupić bez recepty, aż do końca lat 60. XX wieku. Stosowali ją masowo m.in. kierowcy ciężarówek, jednak liczne przypadki śmierci z wyczerpania i powodowanie przez nich wypadków pod wpływem tego leku spowodowały, że amerykańska Agencja Żywności i Leków zdecydowała się zakazać sprzedaży amfetaminy bez recepty i zaliczyła ją do zabronionych środków pobudzających. Obecnie lek ten jest jeszcze czasami stosowany przy leczeniu głębokich depresji i śpiączek, jest on jednak zastępowany przez bezpieczniejsze w użyciu leki antydepresyjne nowej generacji, jak na przykład fluoksetyna. popularność amfetaminy wzrosła dopiero w latach 80. i 90. Było to związane z modą na kulturę rave. Podczas kilkudniowych imprez techno występowało zapotrzebowanie na substancję ukrywającą zmęczenie i pozwalającą na ogromny wysiłek podczas tańca przy kilkudziesięciogodzinnym braku snu.

Nomenklatura systematyczna: 1-fenylopropano-2-azan
1-fenylopropano-2-amina
1-fenylopropylo-2-amina

Wzór sumaryczny: C₉H₁₃N

Masa molowa: 135,21 g/mol

Temperatura topnienia: 27 °C

Temperatura wrzenia: 203 °C 

Amfetamina to bezwonny proszek o cierpko- gorzkim smaku. Może występować w różnych kolorach, od białego do ceglastoczerwonego. Występuje także w postaci tabletek lub przezroczystych kryształków. W zależności od spożytej dawki efekty działania trwają 2- 3 godziny.

Amfetamina i metamfetamina przyjmowane są drogą pokarmową, dożylnie, palone, wdychane przez nos. Zależnie od drogi przyjęcia ich działanie wykazuje pewne różnice. Na przykład przy podaniu dożylnym lub paleniu w ciągu 5–15 sekund występuje tzw. kop czyli krótkotrwały okres niezwykle intensywnej euforii. Podanie doustne i donosowe wywołuje euforię o słabszym nasileniu, tzw. high. Trwa ona 3-5 minut po przyjęciu przez śluzówki nosa, a ok. 20 minut po przyjęciu doustnym.

najpopularniejszy sposób wprowadzania amfetaminy do organizmu

Amfetamina wywołuje:

• Silne pobudzenie psychomotoryczne.
• Brak łaknienia.
• Jadłowstręt.
• Zwiększenie wydolności organizmu.
• Polepszona koncentracja.
• Przypływ energii.
• Brak lęku.
• Euforia.
• Silnie zwiększone poczucie pewności siebie.
• Drażliwość i agresywność.
• Przymglona świadomość.
• Formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze).

 Skutki uboczne:

• Rozszerzone źrenice.
• Przyspieszona akcja serca i szybki oddech.
• Podwyższone ciśnienie krwi.
• Problemy z erekcją.
• Wypłukanie witamin z organizmu.
• Zwiększone wydalanie moczu, może powodować odwodnienie.
• Suchość w ustach.
• Uszkodzenie szkliwa zębów.
• wahania nastroju.

Po odstawieniu amfetaminy występuje tzw. zejście lub zjazd. Objawy abstynencyjne u użytkowników:

• Przygnębienie.
• Zmęczenie.
• Apatia.
• Wewnętrzny niepokój.
• Senność.
• Bóle głowy.
• Obniżone napięcie mięśniowe.
• Wzmożone łaknienie. 

Objawy te wystepują aż do pełnego wydalenia substancji z organizmu.